-Þu büyükler diyorum! ... Ne çok habersizmiþ gökyüzünden , toprak üstündeki ayaklar… Nefesler, bigane umutlardan. Kirli sularda yýkanmýþ bu ruhlar, Yeis’in simsiyah kasvetin duraðýndaki sudan.. Abý hayat iksirinden uzak Uzak kalýnmýþ hep, Deðerden, Hayadan..
Meydanlarda omuzlar, omuzlarý çarpar gider Her omuz, ayrý bir Adem Her Adem,ayrý bir dünya Dünya içinde savrulmuþ beniademler.. . . . Yalýn ayak umutlarla gidilen kollara Koþar adým dönen insanlar.. Viran edilen yürekler, Umutsuz kalmýþ bakýþlar, Simalar sönük, Son çaðýn insanlarýn son parýltýlarý.. Adý sus’muþ’lar koridoru bu çýkmazlarýn.. Umutsuz, bezgin, yorgun.. Nerdesin Ýnþirah! Nerdesin..
-Þu küçükler diyorum! … Köþelerde saklý duran gülüþlere , rayiha salar yürekleri.. Bulutlara selam eder bir çocuk, Ne çok müsterihtir, Ne çok mesrur Göçmüþ çoktan ruhu masiva’dan.. Ebed diyor, ebed!
Semra’m Öztekin
Sosyal Medyada Paylaşın:
semram Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.