Bu mu insan? Çocuklarýmýza býrakacaðýmýz, Onurlu niþan: Bu mu sizin, Demokrasi anlayýþýnýz?
Siyaset bu kadar mý, Ayaða düþtü? Bu kadar mý, Gözünüz döndü, Ey halk dalkavuklarý? Yetmedi mi, Acýlarýmýz üzerinden, Kirli hesaplaþmalarýnýz? Sokak sokak... Meydan meydan...
Ya siz, karanlýðýn korsanlarý!.. Boynu her kalkýþmada dýþarý uzanan, Ýstifçi, ölü levazýmatçýlarý!.. Bilmiyoruz sanmayýn sakýn; Ýlk siz sývýþýp gidersiniz, Deste deste dolarlarýnýzla, Kanasa þerha þerha, Þu güzelim vatan!
Ben yetmiþli yýllarý da gördüm; Sizi çok iyi tanýrým, Ey acýnýn tacirleri! Nasýl unuturum, Ölülerimizi bile ayýrdýnýzý; Bu bizden... Bu sizden... Nasýl unuturum, Ayný evin içinde; Kardeþi kardeþe, Babayý oðula, Düþürdüðünüzü? Bir araya gelemeyelim diye, Kahveleri Ve mahalleleri bile, Kurtardýnýzý(!) Birbirimizden!
Ey genç kardeþim, Seni de kullanýp Bir kenara atarlar; Demedi deme! Senin de güzel dünya düþünü, Çalarlar yüreðinden. Senin de cenazen üzerinden Devþirirler, Sonu gelmez hesaplarýný!
Bu mangal maþalarýný, Bu umut tacirlerini, Bu leþ kargalarýný iyi taný! Yalvarýrým genç kardeþim, Hep þu soruyu sor kendine: Bu þiddet niye, Bu hiddet kime, Neden? Neden? Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.