İNSANIM İNSAN...

Olmasý gereken mi yoksa dilediðim mi;
Bir rüzgâr mý esen
Sürüklenmek istemediðim.
Dile kolay koca bir ömür
Dilim lal olmuþtu
Çaresizlik nedir, iyi bilirim.

Sorgulamak ve sorgulanmak
Görmek ve yok sayýlmak
Ve tek suçum, insan olmak.
Fýsýltýlar duymak istemediðim
Siluetler karþýmda bir bir dizilen
Tanýmadýðým, bilmediðim
Karanlýktan uzanýp týrmalayan.

Ýnsaným insan, seven, gülen
Yeri geldi mi aðlayan.
Hüzün dört yanýmda
Ve sevgi denen, beni sarýp sarmalayan.
Tükenmiþ ve tüketilmiþ
Sayýsýz hezeyan fýþkýran dört bir yandan.

Ne doðru ne yanlýþ iyi bilirim,
Bir tutam sevgi tek dileðim,
Anam, babam, yoldaþým
Yeri geldi mi
Susar, içime gömerim.

Kaçmak belki de yok olmak
Çokluðun içinde hiç olmak.
Tutarsýz ve imkânsýz
Baþýmdan gitmek bilmeyen kara bulutlar
Karanlýðýn eþliðinde yaðmur býrakan.
Çok þey mi ya da zor
Sönmek bilmiyor iþte o ateþten kor.

Bir hayal artýk pembe bir bulut
Nerede o eski dingin huzur.
Unutmam ne mümkün
Ýstersen sen unut.
Gömülü kalan en derinde
Her þey saklý gözlerimde.

Sosyal Medyada Paylaşın: