İnsanlar bana hiçbir şey yapmadılar. . .

Koklarým

ölü gülleri

gülller öldürür aþký

Rahatsýz

durgun güller

öykünür güller sevince

ve yetiþirim ben

her günümün ölüm niyetine

kurur su gülmez güller

gider bedenimin yeþili

gider kýzarak kan kýpkýrmýzý

güller sakatlanýr

ayaklarým durur gitmekten

güller sayýklar ýþýðý

zayýf kahverengiyle ýslanýr,

parçalanýr üstümde güller.

Dikene bakarak

batarak dikenden

bir tel örgünün içinde

sendelemiþ ve þaþkýn

dikeni batýrýp ,

üstüme geldiðinde.

gördüðüm çorak

kopan parçalarý geri dikemez bedenine

küçük bir çocuktur korkunca

aynayla bölünen uykuda

çömez bir rüyadýr asýl

ve herkes anlamýþ rolü yapar hep

kendi iðnesinden haberi bile yoktur

çoðalýr kaygýsý çocuðun

bir aný bulup atar suya

ve sonunda sýrasý gelir

o müthiþ sessizlikte

bilmezken artýk ne yapacaðýný

koyu mavi gecelerde boðulurken

ve kýsmi felçlerim depreþir

depremin anavatýnýnda

ve doðuþtan öksüz bir bebektir

þu kocamýþ bedenim

bir poþet dolusu yanýlgý

þüphe zarýnda kývranýp dururum ,

kilitli bir giysi gibi.

Oda býkýp kaçar

en sonunda dikenli bir salýncak

en sonunda yalnýzlýðýmla baþbaþa

alýþkanlýðým yalnýzlýk

orda durup bakan

bir siluettir acý veren

daðýlan mutluluðun ardýndan

ve sensizliktir komþum ...

bulaþýr körpe gençliðime

bulaþýr duvar saatinin hapishanesine

duvarýn harcý güller

evimin durumu kuru güller...

kaç tane giysi deðiþtirdim,

hala kimliksiz...

bir yýlan tarlasýnda......

Ve Sezen çaldý radyoda ...Git...*

Sosyal Medyada Paylaşın: