Astarý yüzünden bezmiþse eðer;
Kumaþa ’ha gayret tutun’ diyemem
Vefa, mantýk ile gezmiþse eðer;
Aklýn duvarýna ’sütun’ diyemem
Kirpiðin rüyasý kayýpsa gözde
Yeniden hülyaya dalmayan özde
Sürekli biraz risk arayan sözde
Haliniz benden de ’çetin’ diyemem
Her içli dokunuþ bahane ise
Omuzu silkmeler ’bana ne’ ise
Deðiþim kanunu a’nane ise
Katlanýp bununla ’yetin’ diyemem
Hüzünlü sahneye bir ýþýk yakýp
Durgun bakýþlara öylece bakýp
Efkârýn koynundan gönüle akýp
Týkanan genize ’yutun’ diyemem
Niyeti bozulmuþ gafil hamlede
Mirasý yüklenen gizli hilede
Sürekli aranan yitik cümlede
Kendimi sorguya ’katýn’ diyemem
Meçhule baþ koymuþ zaman akdinde
Vedasýz gidiþler ölüm vaktinde
Dökülüp saçýlmak sözün nakdinde
Kalaný öykümden ’atýn’ diyemem
Hayat salýncaðý bir çok düðümlü
Üstelik kaç yerden sýký boðumlu
Sað elimde kalem solum güðümlü
’Kolaymýþ hayatýn hatun’ diyemem.
Nezahat YILDIZ KAYA