aðzýndan dýþarý çýkmayan tüm sessiz harfler’in
beynimin tam ortasýna yýldýrým olup düþüyor
sesli harflerden çýðlýklar örüyor soluk borum
ki her birisi ayrý bir hýrýltýda ve ayrý bir boðum...
tüm kelimeler gerçekliðini yitirir mavi bir düþün kucaðýnda
düþler ki izlere gebedir gözlerinde
ey güneþi doðuran çocuk dizlerinde
ve ey yakamozlarý muþtulayan rüzgar saçlarýma
derin ay tutulmalarýnda...
suya yazarken þiirlerimi
ve akýntýsýna kapýlýrken sözlerim suyun
ruhum arýnýr sanmýþtým kötülüklerden
azad olur sanmýþtým zincirlerden
yanýlmýþým
ölü balýklar gibi kýyýya vurdu tüm sözcükler’im...
insan yazdýkça dertleri azalýr
kendi çoðalýr sanmýþtým
yazdýkça dertler çoðaldý daðlar gibi önümde
ben azaldýkça azaldým daðlarýn önünde
yanýlmak da bir öðretiymiþ
geç de olsa anladým...
uzak þehirlerin ýþýklarýnýn belirsizliðinde þimdi gözlerim
ve uçsuz bucaksýz denizlerin derinliðinden gelen
yosun kokusunda ellerim
sana özlemler büyüttüm mesafesiz yollarýn ardýnda
bilmeden özlem kelimesinin anlamýnýn sen olduðunu...
sen benim en maðrur yenilgimsin kabul
bak ellerimin içi terliyor
hummalý nöbetlerle beklerken
gel(e)mediðin yollarýn ucunda
ve yine ölü balýklar gibi kýyýya vurdu
kifayetini yitirmiþ tüm sözcükler’im
ve biliyorum ki ben
yitik bir alfabenin geride kalan son temsilcisiyim...
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.