ZAMAN TÜNELÝ
Nasýl geçti seneler, hiç farkýnda olmadým…
Yüzümdeki çizgiler acýlardan hatýra.
Çocukluðum, gençliðim geçti-gitti; gülmedim..
Elli beþ yýllýk ömrüm, sýðdý üç beþ satýra.
Gönlüm hala bir çocuk, bedenimde can özüm.
Kocayan ben deðilim, aynalardaki yüzüm.
Ben tünele girmeden astým yüzüm aynaya.
Küçücük bir bebektim olmamýþtým henüz þok.
Yýllar geçti üstünden döndüm geri almaya;
Sükût-u hayal oldum, býraktýðým yüzüm yok.
Söyleyin: Suç bende mi, yoksa aynalarda mý?
Bebek yüzüm nerede, þimdi hülyalarda mý?
Zaman tüneli, zahir iki kapýlý handýr…
Hayatýn labirenti, çýkmaz sokaðýndayým…
Geçen zaman deðildir, geçip giden insandýr.
Tam da orta yerinde, yolun çataðýndayým.
Geri dönsem olmuyor; yürüyorum meçhule.
Hayat koydu bizleri garip, müþkül bir hale.
Nice canlar kaybettik geçen onca sürede.
Anam-babam göçtüler; anýlarda yaþýyor.
Mazide kalan hayat kaldý artýk geride.
Ömür treni burdan Ukba’ya can taþýyor.
Ben bir garip yolcuyum, yola revan olmuþum…
Sanki hiç yaþamamýþ; ben, doðarken ölmüþüm.
Neler neler vermezdim, geri dönebilseydim…
Kirlenmemiþ ruhuma, masum, temiz özüme.
Eskimemiþ cemalim tekrar geri alsaydým;
Hep günahsýz kalsaydým, iz düþmeden yüzüme.
Böyle gelmiþ-gidiyor, bu dünyanýn düzeni…
Hakk bilmiþiz; kaderi, anlýmýza yazaný.
Hülvani BAÞTUÐ...yorgun þair.
27/02/2014
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.