Gülüp geçtiðim her þeyde beni mutlu zannettiler. Dört duvar arasýnda yalnýzken hiç görmediler. Kalbim kan aðlarken yaþlarýný dahi silmediler. Anlamadýlar halimi, birkaç teselli cümlesini bile çok gördüler.
Nankördü sevdiklerim, deðer verdiklerim. Onlar benim iki ayaklý kedilerim. Artýk elimde kalan bir þey yok, kalan sadece dilimdeki keþkelerim. Þimdi bakýyorum da gerçek anlamda kazandýklarým, aslýnda kaybettiklerim
Sanmasýnlar inandým her söylenene. Kýrmamak için kalplerini sustum bile bile. Döndüm ve baktým aynaya karþýlaþtým paramparça halimle. Diyeceðim o ki bu devirde peþinde ayrýlmayan gölgene bile itibar etme
Kefensiz bir ölü, ruhsuz bir bedenim. Ben deðer verdikçe çok oldu terk edenim. O yüzdendir ya satýrlarýmda bu isyaným, bu sitemim. Bu saatten sonra arkamdan hançerleyenleri görmemektir tek temennim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ferdikolik Gençali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.