sen değilmişsin...

aþk imiþ deyip gezdim mevsimleri
nicedir pervane ettim mürekkebi
yazdýkça yaktým gönlümün dilini
bir rüya idi belki...

adýmlarý mý seslendiren inilti ile
þehirleri gölge ederken birbirine
ufka gömerek gittiðim
þu tek hecelik nefesim

lakin, gide gele noksan dediðim yere
yýrtýk bir elbise dikmiþim kendime
anlamýþ olmanýn kýsmeti ise
çok ama çok geç düþtü bu zikrime

yar kokusu imiþ yar selamý imiþ
seneler bile siler oldu mazisinden þimdi
ve unutmayý suret edindi en sonunda
beni ben yapan pervane’m...

ince iþlenmiþ kaþlarýný
zarafeti ile isimlenmiþ adýmlarýný
en sonunda anladým
aslýnda aþkýn bunlar olmadýðýný

yanarak, gözyaþý ile harlanan
gönül baðýnýn þiir hasadýna kavuþan
onca vaktin masum adýnýn
mana ya varmak olduðunu

önce senin için senden vazgeçerek
ardýnda da sade ama sade...
aþk diyerek,
seni yaradana kavuþmak olduðunu anladým
Sosyal Medyada Paylaşın: