aynı hala...

aþktan tökezlemiþ fikirlerim bir köþede
inceden süzüp duruyordu mahalleliyi
eþlik etmeye zaman bulamýyordum hiç
çünkü mahallenin mutluluðu baþka bi þehir gibiydi

ödeyemiyordum da yaþanmasý gerekenlerin borcunu
hayat veresiyesini kabartýp duruyordum sadece
eþlik etmeden þehrin nefesine yaþýyordum
gitmelerin ukalasý bir çocuktum

hangi mutluluðun piyesi olsa
ben bir köþeden gitmeliydim
bahane çoktu
çünkü bende gülmeye bile niyet yoktu

belki de bu yüzden hiç baktýrmadým
kahve fincanýna saklý o muzip
amacý neþe olan yalanlara
içtikçe ben diye seslendim hep fincanlara

zamaný takvimin yanýna asmýþ
o biçim gidiþlerin bitirdiklerini haykýrýyordum
kimse de yoktu þu kahrolasý kapýyý çalýp
þu periþan halimi sorgulayacak

çalsaydý, saðýp dertlerimi
ikram edecektim
bir halleþmenin hasretini
oracýkta nefensinden kesecektim

ama olmadý
ne benim kafa aþktan ayrýldý
ne de bir olay hayat diye ayýlttý
ayný mahallenin ayný salýncaðýnda sallandým hep

tökezleyen fikirlerimin
o yaþadýðý saadet ile
ekleyip durdum ömrü
o demin bitmiþliðine
Sosyal Medyada Paylaşın: