Ne sesin çýkýyor ne de soluðun,
Sararmýþ yüzünle hasta gibisin.
Ne var ki aðzýnda þiþmiþ duluðun,
Ýçine üflenmiþ pasta gibisin.
Testi mi kýrdýrdýn soðuk sözüne,
Mor boya sürmüþsün kahve gözüne,
Takmýþsýn baharda kýþý yüzüne,
Vallah bedeninle küste gibisin.
Ne üstün düzenli, ne halin iyi,
Hiç kullanmazmýsýn sabunu suyu,
Kendine gel artýk, býrak bu huyu.
Saçýn sakalýnla yasta gibisin.
Sen kime ne sattýn, kime ne ettin,
Çenen kýrýk yine, erkenden öttün,
Gel otur yanýma çivi mi yuttun.
Sanki ellenmemiþ deste gibisin.
Epeyce dertlisin çoðalýp durdun.
Devrilmiþ duvarýn yýkýlmýþ ardýn,
Göçüp gittin yine hayale vardýn,
Birisi’yle gizli histe gibisin.
Zekeriya Duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.