kilitlenmiþti hayat
düþ ve gerçek arasýnda sýkýþmýþtý nefes
ta ki sen, yüreðimin ezgisini duyana dek
ayrýlýk þarkýlarý ölüme sesleniyordu
kirlendikçe batýyordu aþklar yanýbaþýmda
zaman kayýp gidiyordu avuçlarýmdan
dünya küçülüyor, çocuklar ölüyordu
her mevsim derin korkulara terkedilmiþti
baharýn ayaklarýna vakitsiz hüzün dolanýyordu her akþam
zorunlu göçe savrulan kuþlarla birlikte
ufalanýyordu insanlýk
ve yaþamak.. ahh yaþamak,
karda unutulan bir evsizin donmuþ bedeninden ibaretti..!
...
ve bir gün, merhaba can dedin
günbatýmý, yeni doðan bir çýðlýktan
gülümsedi yüreðime
yalnýzlýk doðruldu yerinden ve gözlerime seni býraktý
aþk hem taze hem de çok eski olabilir miydi
elbette..
çünkü ben, bir tek seninle duyumsadým aþkýn gerçeðini
bir tek senin sýcaklýðýndan
...
annelerin evlat acýsýný
ekmek kaygýsýyla yaþamaya çalýþan bir babayý
direniþin sadece temiz bir aþk’tan doðabileceðini
dostluðun kaybýný
ve mücadelenin eþsiz yoldaþlýðýný
ve hatta
öfkeyle sevgi arasýnda çýrpýnan kardeþliðin o yakýcý tavrýný
yaðmurun güneþe özlemini
güneþin yaðmurdan topladýðý bereketi
her rengin eninde sonunda kendisiyle barýþabileceðini
savaþsa savaþ cesaretini
"baþka bir dünya mümkün" isyanýmý
yani coðrafyamýzý yani dünyayý
en kýsa tanýmýyla,
gerçeðin düþ ülkesi diye diye vazgeçmediðim þiir telaþýmý
bir tek sen hissedebiliyor ve anlýyordun
iyi ki merhaba dedin canýmýniçi
iyi ki cann dedin..