býrakýr giderler azizim insaný
yalnýzlýk denen soðuk bir taþýn üstüne...
beklersin her daim
gün biter,güneþ yiter
kalakalýrsýn ortasýnda þehrin...
ellerinde ýslak tomurcukla bekleyen,
kavruk yüzlü bir kadýn kalkar yerinden.
devinir göðsünde bir soluk
delinir göðüs kafesi
bir ahh!!! daha çeker hayattan
zahmetlidir nefesi
bu yüzden sana yetmez bir ömür azizim
bu yüzden kýsadýr ...
tezgahýný toplar karþý kaldýrýmda bir ihtiyar
ruh yorgunu omuzlarýndan,
bir gün daha indirir torbasýna.
izmarit kokar parmaklarý
yavaþtan alýr
aðýrdan alýr
dolar heybesinde biriktirdikleri
bu yüzden sana zorlaþýr yaþamak azizim
bu yüzden aðýrlaþýr...
koþuþur zaman bir kadýnýn parmak uçlarýnda
kaç parçaya bölmüþtür yüreðini
kimbilir hangi parçasýdýr aðlayan
bir ucu çocuk,bir ucu anne,
bir ucu yardýr daðlayan
kaybolur kalabalýðýnda kimliði
unutur içindeki sessizliði
susar kendine
aðlar hýçkýrýklarý
bu yüzden sana düþmez aðlamak azizim
bu yüzden hüzünkardýr yürekler...
gün biter,güneþ yiter
kalakalýrsýn ortasýnda þehrin
perdeleri kapanýr sonra evlerin
asýlýr kilitler
bir yudum daha alýrsýn hayattan
sarýlýrsýn yama tutmaz düþlerine
sarýlýrsýn yalnýzlýðýna
’öyle olsun’ dersin sadece
’öyle olsun’ ... sessizce
kimse içini bilmez ,
kimse duymaz baðýranlarýný.
oysa,
göz ýslanýr azizim,
söz ýslanýr dilimde...
bu yüzden bana düþmez söz arþýnlamak
bu yüzden tek iþimdir aðlamak...
yolum dar
gönlüm har
içimde yar
bizim ki de böyle olsun azizim
varsýn ’öyle olsun’
’öyle olsun’
AYÞE IÞIK UYANIK
17 ÞUBAT 2014