Ara vermiþtim þairliðe Tövbe etmek deðildi ama Uzaklaþmak gibiydi Çünkü mýsralar hep seni çaðýrýyordu Parmaklarým hangi emirle seni yazýyordu Bilmiyordum ama Kýramadýðým hakimiyetinden kaçýyordum bir nevi Bir nevi gözlerini unutmaktý bu çabanýn asýl ismi Bir nevi parçalanmak istememek ti Artýk gözyaþý ile olan irtibatý kesmekti
Sokaklara seninle geçen günlerden dem vuruyorum Sensizlikten deðil Sensizliði sevmeye baþladým çünkü Bana iyi geldi gibi Düþtükten sonra aklýn baþa gelmesi Ya da ilacýný kaybetmiþ bir hastanýn Onsuz da yapabildiðini keþfetmesiydi
Þimdi baþ etmem gereken ben kaldý bana Yaralanmýþ ve örselenmiþ bir kadýn Saçlarýndan öfke yaðarken gözlerinden yorgunluk akan Dudaklarýndan ferahlýk soluyup isyan býrakan Her gece bir kabus doðuran yataðýnda Her sabah bir sancýyla sýçrayan Þimdi ben kaldým bana Beni düþünmeliyim yani bir nevi Bir nevi kendime aþýk olmalýyým artýk Çünkü sevdiði için her þeyi yapan bir yapým var Ancak bu iyi eder beni...
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜLDEN KIR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.