GÜN/le külü, ömürle GÜLÜ durulayýp kýmýltýsýz ve derin ormanlardan kanyonlara dökülmüþüm ben, kollarýmýn her zerresinde sarmal bir AÞK, ruhumun ütopyalarýnda SEVGÝ güvercinleri uçmakta…
SEVÝ/nin yaðmurlarýnda ýslak bir zarf olup SEVGÝLÝ/ye yazýlan mektuplarý taþýmýþým asýrlardýr, hüznümün ayraçlarýnda biletsiz SEVDA yolculuklarý, içimdeki o derin dünyada muþtulu bir eþkâl oluþmakta…
SOYLU bir YILKI gibi özgürlüðe kanat açýþým bundandýr, yüreðimin mýzraplarýnda isimsiz türküler ve nakaratlarýnda hep AÞK, yine AÞK. Bundandýr kendi ýrmaklarýmda boðulmam, bunun için UMUT beni inadýna kovalamakta…
ÇÝÇEK/li dallarýma kar yaðar hüznümle. Sevda kendi ipeðinden sýyrýlarak adýmý bulur ve o AÞK mercan kayalýklarýnda gelip almamý bekler. ÖLÜM ile ÖMÜR kol kola yürür ve bunun için göðsümdeki üzünçler kaybolmakta…
Yorgun omuzlarýmda lal bir heybedir AÞK. Renklerini kendi içinden türeten çiçekler gibi menekþe’ler yetiþir daðlarýmda her sabah, nurlu bir þafakta ayine dururum ve mutluluðu hep yelelerinden yakalarým…
Hüznümün mücevheridir umut, parlatýp parlatýp yaþama atarým. Bir ÞÝÝR repliðidir ezberimdeki, kurda, kuþa, ota ve böceðe sözcük serperim ve her bahar gönlümü kavuran bir dinginlikle insanlarla karþýlýksýz paylaþýrým…
Ben AÞK’ým, suyumda tanrýlarýn iksiri. Ýltica masallar dilimde, gecelerim terli bir fanila. Tutkular beslerim gönlümün simli coðrafyasýnda ve her harf umut, her tümce mutluluk ve ben bütün hazzýmý yine AÞK ile yansýtýrým…
Gövdemin katmanýnda yeþillendikçe kýymýklar, eskimiþ sözler, eskitilememiþ özlerle meydan okurum hayata, hülyalý bir salýncakta sallanýp, aya, yýldýzlara el sallayýp ve sýrrýmý çocuklarla paylaþýp dokunurum yüreklere, dokundukça mutluluðu yakalarým…
Titrek dudaðýmdaki teþekkürdür kimi AÞK, mevsimlere aldýrmaz, geçerim bu çeliþkili coðrafyayý yine SEVGÝ’yle, adresi belli bir SEVÝ güvercini olur YAR’in omzuna konar, ona en güzel þiirlerden bir TAÇ yapar boynuna asarým…
Adým AÞK’týr benim. Bütün Þubat’larý ortadan ikiye bölüp çýrýlçýplak koþarým karlarda SEVGÝLÝYE. Adým AÞK’týr benim unuturum kimi aðlamayý, sarýlýrým uzaktaki gölgelere, tutunurum yaþamýn elips gerçeðine ve gün biterken yine kendi ruhuma dalarým…
Selahattin YETGÝN Sosyal Medyada Paylaşın:
Selahattin YETGİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.