ÖYLESİNE BİR ŞİİR.

Doðanýn ara vermeden iþleyen kanunda,
Güvenin bileþeninde ,son elle girersiniz mezara.
Ýlk olsun ,son olsun,gireceðimiz son toprak,
Maviyi göreceðimiz tek pencere,
Yaþamýn iki parantezi arasýndaki manzara.
Oysa ki mutluluk;
Ýlk nefes gibi nimet,ilk sözcük kadar kýsa ve net,
Ýlkleri pervasýzlýðýný içinde barýndýran son nefes gibi buruk...
Sonu yaþamaktýr ötesi olmayan sessiz saniyeler iþlerken,
Acýmasýz, dört mevsimi yaþatýrken.


Herkes, bir sýfýr öndedir baþlangýçta sona yaklaþýrken.
Kimdedir sýra bilinmez,kimdir boþluða asýlý olan
Tavan arasý geçmiþ yaþanmýþlýklar da,eskimiþ raflarda yerini alan.?
Ýlk olsun,son olsun nefes almaksa yaþamak,
Sevgidir-þefkattir avuçlardaki sýcaklýk ,ruhu saran yoldaþlýk.

Kolay deðil,duygusu olmayan renklerle hayatý boyamak ,
Kolay deðil,tek elle yaþamak.
Kolay olsaydý tek elle yaþamak,gözlerimiz gülerdi
Soðuk olmazdý ellerimiz,korkmazdýk bu kadar ölümden.
Kimbilir, belkide sýcaktýr elleri can alýcýnýn ,son nefesi verirken...Eda(Aþiyan052)

Sosyal Medyada Paylaşın: