HÜKÜMSÜZDÜR

Çok olmuþtur yitirileli
arasýndaki ufuk çizgisi,
gerçeklerle rüyanýn.
El yordamýyla
aranýlan
huzurun rengi,
kalbindedir güneþin.
Uzan,
yetiþ;
dokunabilirsen...

Yüzleþtirdiðinde hayatla,
hep elinde kalan yargýlarýn;
kývýlcým bile deðildir,
mazinin
karanlýk mahzeninde,
zýmparalanýr ruhun
her köþe taþýnda.
Gir,
dolaþ;
çýkabilirsen...

Ölmeye vakit bulamadýðýndan,
çelik yongasý,
billur kýrýlganý
yaþayan bir bedenin,
þuursuz telaþýdýr bu.
Ýþitilmez sesi
kan çiçekleri açmadan.
Baðýr,
çaðýr;
duyurabilirsen...

Dedik ya;
çoktan yitirilmiþtir...
O ziyan olmuþ
vakit aralýðýnda
aldýðýn her nefes;
saydam bir nakarattýr,
bulut kuþlarýnýn kanadýnda.
Ara,
bul;
görebilirsen...

Baþladýðýndan beri
sonsuzluk,
zirvesiz daðlar
ve zeminsiz uçurumlar
arasýnda
sürüklediðin þu hayat
ve kendini ait hissetmediðin
bu dünya;
ýþýksýz gecelerde
-varlýðý meçhul-
siyah gül dalýndaki,
kara bülbül gibi;
görülmediði,
dokunulmadýðý,
duyulmadýðý için
hükümsüzdür...

Sosyal Medyada Paylaşın: