Senin rahlende açýlan bir kitap olmayý
yada gölgenle gölgelenen refikýn olmayý dilerdim.
Kalbinin ýtýrý olmak ya da aklýnýn rengi;
en sahici hayalim olurdu.
Bu temennilerim þimdi sarý bir yalakalýk
ve belki de ruhsatsýz bir kelamdan öte deðil!
Ama ahdim olsun birgün hizana geleceðim ey AÞK!
Seni sancýlanan kaderimin kederiyim þimdi.
Suç ortaðýn olup bir yarýný terkedeceðim
ve sadece sana geleceðim!
Bekle(t)me beni...!
Yukarý mahallenin müraileriyle aþaðýnýn yüceleri arasýnda bir kavga yok ki!
Kavga en þedid kanýyla can kenarýmda.
Bir damlanýn ýrmaðý gibi akýyor göz pervazlarýmdan.
Ve susmayý söylemiyor söz yaþlarým.
Çaðrýlmadýðý cümlerin kelimesi de olmayacak artýk mahlemin mahnileri!
Yaþadýðýmýz her anýn son sahnesiyiz.
Muhabbetimiz,
muhakememiz,
muhasebemiz bu son sahnemizi söyletecek bize.
Sonlandýðýmýz halin soylusu ya da soysuzu olacaðýz.
Safiyane,
sofiyane
ve sahiyane olmanýn kývamýyla þah olanlarýn sýrasýnda durup durumu kurtarmayý mý denesek acaba!
Ýrade buyurdu ileri bir mevkii de peydahlanan hüzün;
Hiçbir mutluluk gerçek deðildir ve her biri korkaktýr.
Benim gölgem düþse üzerlerine kaçýp giderler meydandan,
akýllarýna gelsem silip süpürürler kendilerini.
Ey insan dedi;
Sen sen ol benim gerçekliðime,
gücüme ve hakkýma teslim ol!
Ýsmi lazým deðil bir mutluluk söz aldý;
Ben beni hakedenin ödülüyüm.
Ben benden razý olanýn helaliyim.
Ben hüznün aynaya düþen ýþýðý belki de yalanýyým.
Ama bensiz olmaz,bensiz yaþanmaz.
Ey insan dedi;
Hüznün hükümran olduðu bu hayatýn köroðlusu benim,
ayvazý benim,
soluðu benim dedi!
Nihayetinde ruhumuza giydiðimiz urbanýn hamalýyýz.
Kaf daðý dünyamýz,
anka kuþu umudumuz!
Gül vuslatýnda bülbül de oluruz,
gün akþamýn da hüzün de!
Eskiyorken vakit yenilenmeyi murad ederiz.
Denizlerin dalgasýyla dalga geçer de bir meltemin fýsýltýsýnda tarumar oluruz.
Düseriz düþ gördük deriz,
çýkarýz muhtaçlýðýmýzdan sýyrýldýk havasýna gireriz.
Ne çok insanýz ve ne çok acziyetiz!
Ölmek varken yaþamayý marifet biliriz