Kir Tutmuş Penceremin Karşısında,Gözlerimden Akan Yaşlarla… Alışırım Yokluğuna…

Sabah olmak üzere…
Günün ilk ýþýklarý beliriyor gökyüzünde.
Herkes tatlý bir uykunun derinliðinde.
Beni sorarsan ben yine buz gibi odamýn,kýrýk sandalyesinde oturmuþ dýþarýyý izliyorum buðulu gözlerimle.
Kemiklerim titriyor kimsesizlikten.
Kollarým boþluðu sarýyor senin özleminden.
Yokluðunu kabullenemedi deli yüreðim…
Geleceksin diye yollarýný gözlüyor,puslu gözlerim.
Ne zamandýr yoksun bilmiyorum.
Saya saya günler bitti.
Senin özlemin bitmedi.
Kaç saattir,kaç gündür uyumuyorum onu da bilmiyorum.
Senin bir zamanlar nefesinle ýsýttýðýn,þimdilerde ise soðuktan buz tutan ellerimle,bir zamanlar bakýþýnla güldürdüðün,þimdilerde ise donmuþ,kan çanaðýna dönmüþ gözlerimle bekliyorum.
Umudumu hiç yitirmeden,eskisi gibi koþarak kapýdan içeri gireceðin günleri…
Aslýna bakarsan bir yandan da gelmeni istemiyorum,çünkü beni böyle görürsen çok üzülürsün biliyorum.
Her þeye dayanýr þu yalnýz yüreðimde,bir senin üzülmene dayanamaz.
Senin gözünden yaþ aksa,benim yüreðime kan olarak damlar.
Ýçimi yakar...
Ben umutsuzca seni sevmeyi bilirim,sen yeter ki bir defa daha gülümse…
Yeter ki bir defa daha gülümseyerek bak etrafýna…
Ben gözümde yaþlarla,soðuk odamda,soðuk vücudumla,kir tutmuþ bir pencerenin karþýsýnda, yokluðunda sabahlamaya alýþýðým…
Aþýðým…

Sinem KARATAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: