Karanlýktý, üþüyordum
Gecenin üryan ayazýnda.
Islak ve yaralýydý zifiri hüzünler
Puslu havanýn gizeminde...
Acýlarýmýn kamburu binmiþken sýrtýma,
Dilimde yaþamak tek bir cümleydi oysa...
D/üþüyordun usul usul
Yýldýzlardan sýzarak geceme.
Geliþin týrmalýyordu ýssýzlýðýmý,
Düþlerim bir gülüþüne düþmeye gebeydi.
Elbette biterdi gece.
Þafaðýndan bir yaprak üþüyüp titrerdi
Dudaklarýnda malum hece...
Erguvan bakýþlý, sararmýþ yokluðuna
Yaprak deðil, ellerim üþürdü
Sensizliðin yanýk buselerinde.
Karanlýktý, düþlerimde yürüyordun.
Geceydi, aklýma düþüyordun.
Katran karasý puslarýn etek yýrtmacýndan
Rüzgarlar ucuþuyordu.
Ve sen yürüyordun düþlerime.
Geceme d/üþüyordun.
Aklýmýn içinde dolanan
Çözümsüz bilmece oluyordun.
MELTEM KINIC
Þiirime sesiye hayat veren (Gökhan Sarý) sonsuz teþekkürlerimi sunarým..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.