İSTANBUL SENİ (14)

Hissederim
Acýsýný Doðumun,
duyarým
Filizin Topraðý yarýþýný, çatlamasýný Tohumun,
görürüm
Þah-Mat’ý Beynimin mimik Karelerinde,
öperim
Bükemediðim Bileði, "mundar" demeden de.
Yenilmek bile sende
bir Þereftir Ýstanbul!

Düþünürüm;
"- Neyi, kime, nasýl?" diye,
düzmeden önce Kafiye-Ritim-Hece
Kelimelerle hesaplaþarak.
sana yazmak, sende yaþamak
bir Þiirdir Ýstanbul.

Ne Cemaatten Ordu kurar,
ne Gubbeye Miðfer takar,
nede Minareye "Süngü" diye bakarým.(*)
Takmam Çelme de, kazmam Kuyu,
koymam Rakip Ayaklarýna Karpuz Kabuðu,
Adýma konmuþ Stadim da yok, deðilim ki Futbolcu!

Çekerim 70’imde
yarýsý sende, yarýsý Sýlada garip bir Sevda,
Oðlumada Dükkan açmam, kayýrmam onu,
Oðlum kadar severim ben seni,
Ýstanbul’u.

(*) Ziya Gökalp’in ASKER DUASI Þiirinden esinlenerek kendi yazdýðý ve 12 Aralýk 1977’de
Siirt’te okuduðu ALLAHU EKBER Þiiri.

Sosyal Medyada Paylaşın: