- Fakat lütfen, biraz da denizi düþünün bayým. Denizin kýyýsýndaki çukura düþüp, martýlarýn kanatlarýna çýkmaya çalýþan ve kendisini bir su damlasý gibi algýlayan insanlarý düþünün, lütfen.
Dalgalarýn gidiþiyle ve her geliþinde yumuþak dengeler kurulduðunu sanan insanlar, tam bir mahþer yerinin alkýþlarý gibi bayým. Evet.
Fakat lütfen, biraz da martýlarý düþünün. Martýlar söylediði þarkýyý çoktan unutmuþ olmalý. Unutmak; unutmak, hiç kolay olmasa gerek bayým.
...
insanlar uzaklaþtý sabahlar uzaklaþtý bütün kuþlar bulutlarýn üstünde azalanda acýlaþtý, dinen ateþ de istanbul’da tükendi, düþler de düþtükçe kýyamet toplandý geçmiþte bitti, gelecek de ne kadýn komþumdu, ne kapýsýný açtýðým bir ev ne þehvet kaldý içimde, ne yaðan gökyüzü bütün rakýlar nabzýmda saklýyken gözlerim de bitti, sözlerim de , ey beni içen rüzgarýn kalbi ey yalýnayak ihtimaller ey giden ayaklar deniz de vuruldu, dalgalar da yakamozlar eridi... , gemiler uzaklaþtý gemiler ve adalar uzaklaþtý þehirler de küllendi, martýlar da son gemi gittiðinde son siren çaldýðýnda
2014 ocak/Ýstanbul
fotoðraf: KadriKarahan
Sosyal Medyada Paylaşın:
zeki çelik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.