-Çocukluktan çýkýp da ilk gençliðe geçerken…-
***
Büyük bir merak ile topraðý eþeledim,
Her damarda kendimi buldum, arttý hayretim
Her zerre toz içinde var mý diye eledim
Ýndikçe derinlere bitmiyordu gayretim
Anladým bendim uzak aslýmdan olup yetim
Gömülmüþüm evvelden eski püskü çarýkla
Çürüyüp toza dönmüþ ya da suya karýþýp
Sade baþýmda duran taþ üstünde sarýkla
Kaybolmaya yüz tutan zaman ile yarýþýp
Rüyalara girerek dolaþmakmýþ diyetim...
Sonra yorgun ruhumla rastladým düþ devine
Vurduðu bir silleyle yerlere kapaklandým
Düþündüm; bu duruma, kim, neden çok sevine
“Kýssa” olmamak için su dibine saklandým
Sonradan okuyaný üzmek deðil niyetim
Ben, beni arýyorken deðiþimde öz mayam
Birileri kendini kutsaldan soyutluyor
Bu iþe olur vermez, ne edep ne de hayâm
Ýnatla yazýp çizen dünyayý boyutluyor
Cevabým yok, yýlgýným; nükseder acz’iyetim
Bir akþam dar vakitte kapýlarý kapatýp
Gizlenmek için miydi; baþa çektim yorganý
Uyurken dönüþmüþüm bir ölüye týpatýp
Üstüme doluyorken biri kalýn urganý
Uyanmamý önledi yýllar yýlý gafletim
Nerde kalmýþ mirasým? Ýþte buydu merakým
Nerde? Nasýl bir halde çýkacak gün yüzüne
Zihnim zoru yüklenmiþ; önde, yükselen rakým
Belki de atacaktýr beni bir çöl düzüne
Belki de akim kalýr baðlanýr basiretim
Göz yumdum bilinçsizce; gerçek yok oldu, sandým
Aklýmý çekiyorken topallayan karýnca
Göz atýp seyrettiðim hayallerden usandým
Yeller, o saf duyguma toz ve toprak karýnca
Uðraþtým kurtulmaya kalmadý dirayetim
Niyet ettim koþmaya çelme takar halefim
Kolay deðil yürümek, dizlerimde derman yok
Neden bu sorunlarý yok etmemiþ selefim
Takýlý kaldým þimdi kurtuluþa ferman yok
Kemiklerim görünür kalmadý dirhem etim
Bað-bahçeye ektiðim ürünleri biçerken
Baðýrýp çaðýrmak hoþ; “ben haklýyým,” diyerek
Mevsimler deðiþirken, göçmen kuþlar göçerken
Elimde, avucumda kalanlarý yiyerek
Yarýný düþünmedim, atarken beniz-betim