hiç tanýmadýðým ucube acýlar peydahlandý
denizimin tam ortasýnda
ne gemiler yaktým
gözyaþý kýyýlarýnda
ne fýrtýnalar kopardým
kirpiklerimin ucunda
dokuzuncu kattan atlarken saçlarým
mýsra mýsra yeniden tutundum
bu ahmak hayata…
ne diyor Ahmet Aslan kulaðýma
“keder ve budalalýktan baþka yaþamýn anlamý var mý “
tanýmadýðým ten" de
ipe götürebilirsin sevgili beni bu ezgilerle
hatta yakabilirsin
çarmýha gerip
Ýsa gibi
velhasýl
iyi deðilim bu günlerde sevgili
tutmuyor rüzgarýn elleri
basmýyor aklýmýn deli tuþlarý
Meriç te yýkamýyor artýk
gözlerimin zehrini
bir kulaðým kapýda
vurulduðum yerden
tekrar doðruluyorum hayata
turnalar ýslanýyor gecikmiþ selamlarda
týrnaklarýmý yerken bekleme solanlarýnda
duvardaki tablolar gülüyor halime
aldýrmýyorum
uzun uzun anlatýyorum seni onlara
avuç içi kadar bile olmayan
adýmýn anlamýyla...
iyi deðilim bu günlerde sevgili
kaybetmenin idrakýna varýyor
sancýlý geçmiþim
içine tükürdüðüm bu þehrin denizleri
illaki seni resmedecek
yedi kule zindanlarýna
dalgalandýkça marmarasý karadenizi
baþýmý döndürüyor mavinin sessizliði...
saatler ilerliyor
takvimler düþüyor etek ucuma
bir yýðýn dün
bir yýðýn gelecek sürüklüyorum peþimsýra
ben dönüyorum senin geçtiðin yollardan
çatlamýþ yalnýzlýklardan
gidemediðim kadar
sen gel bana
bekliyorum hala
ilk öpüþtüðümüz o yaðmurda…
çok zaman sonra
duydum ki yolun düþmüþ bu kente
ne var ne yoksa doldurup ceplerine
soðuk kaldýrýmlarda yürümüþsün bütün gece
sokak lambalarýna sormuþsun
hayal ve gerçek arasýndaki çizgiyi
kýrmýzýda geçip
kural ihlali yapmýþsýn
yabancýlar þubesine götürmüþ
kalbimin zehirli oklarý seni
aramýza
ayrýlýðý hoþ getirdin sevgili…
dedim ya
iyi deðilim bu günlerde sevgili
kimbilir
belki de
elvedasýz gidiþlerin
konmamýþ buselerin
ardýna bakmayan gözlerin
kinini güdüyordur aciz ellerim
bundan ötürü sevgili
bundan ötürü
sivriltip dilimi
yýlandan biraz hallice
sokuyorumdur tenini
her gece
sinsice
kimbilir…
kalemin rengi
kin ve nefret bedeli
öde þimdi sende
uykusuz gecelerde…