2268 I: El Feneri

“Bir vardý bir yoktu.
Ýç gruplaþmalar ve sürtüþmeler direnme gücümüzü azaltmýþtý.
Ýktidarý ele geçirme sanatýný bir türlü baþaramýyorduk.
Taktik stratejiye baðýmlýydý, biliyorduk.
Ama biz inatla taktiklerde kalmýþ stratejiyi unutmuþtuk.
Küçük hareketlerde,
sayfa beðenmelerde,
dar sokaklarda...
Cenazelerde, anmalarda, aðýtlarda.
Hep aðýtlarda.
Hiçbir zaman büyümedik.
Kararsýzlýðýmýz, kuþkuculuðumuz,
uzlaþmacý ve teslimiyetçi ögelerimiz
ayaklanmalara karþý çýktý.
Yönlendiremedik, kývrandýk ve yenildik.”

Dýþarýda yaðmur yaðýyor çýlgýnca.
Ýçeriden duymuyorum
yaðmur damlalarýnýn ýslaklýðýný.
Dev pencereler boþ sokaða kapalý,
sýmsýký,
aðlamaklý.
Perdelerimi çoktan yakmýþtým,
yakmadýklarým sandýkta saklý.
Güneþ doða gelirde,
tekrar takarým diye.
Iþýk kollarý sararda,
ölürüm durduðum yerde.
Olur ya.. alýþýk deðilim sýmsýcaklýklara.

Nefret ettim yaðmurdan!
Çamurdan,
kapkaranlýklardan!

Oysa öyle miydi önceleri?
Yaðmur ki, hep avucumda, kýrýldý kýrýlacak cam eli.
Sevmeyiz þemsiyeli yürüyüþleri, sýrýlsýklamýz aþýklar gibi.
...
Hepsi eskidendi.
Eskidi.
...

Kendi kendime gürültü çýkartmak amaçlý
eve kapanmýþ, keman çalmaya çalýþýyorum.
Tellerimden sürtüne sürtüne çýkan
çarpýk notalar pas kokuyor.
Ancak yay koptukça, çýkýyorum dýþarýya.
Müzik Market’e, yenisini almaya.

Dünyamýz, Hiroshima’dan sonra bir atom bombasý daha yaþadý.
Gezegende petrol bitmiþ, iklim giderek deðiþmiþti.
2030 senesinde Mars’a ilk
dört insanlýktan kalan
parçamýzý göndermiþtik.
Þimdi dört tane astronot daha yolda olmalýydýlar.
Biz kalanlar için herþey zordu.
Yaðmurluydu,
yaðmurdu,
yaðýyorduk.
Drenaj ýzgaralarýna.

Yine yayýmýn koptuðu bir gün
Müzik Market’e giderken gördüm.
Üstünden geçtiðim paslý ýzgaradan
sanki bir elfeneri bana göz kýrptý.

Orada biri mi vardý? Yerin altýnda?
Üstelik pil sahibi olacak kadar zengin?

“Bir vardýk bir yoktuk.
Sonrasýnda þimdi okuduðun mektup olduk.
Bir sandýk el feneri ve akmayan pillerini
sardýk sarmaladýk gömdük en derinlere.
Bizden sonrakiler belki bulur diye.
Bulan merak ederse, içine ekilen o zehirli tohum
ya mütasyona uðramýþ yahutta çürümüþtür.
Umarým sonuncusu olmuþtur.”

Izgarayý kaldýrdým.
Üstüm baþým çamur.
Elimi tuttu biri aþaðýdan.
Korkmadým meraktan.
Çekti yerin dibine beni.
Elinde bir el feneri.
Aþaðý kat kat inen basamaklardan
inerken uçarak, sanki adým atmadan:
”Müzik Market’te gördüm seni
Bizdensin, unutma göreceklerini.”
dedi ve açtý el fenerini...










Sosyal Medyada Paylaşın: