Attýn yine kendini trenin karþýsýna Doðumgünündü üstelik, günlerden cuma Canýna kan yetiþtirirken travma odasýnda, kar yaðýyordu dýþarýda, bembeyaz ve safça.
Seni getiren yeni, bayan ambulans iþçisi zorla kahve içiyordu, þoktaydý hala Kanýna boyanmýþtý yüzü, elleri Sayýklarken kendi kendine ”Deðer miydi, teker teker parmaklarýný toplamaya sýcak raylarda?”
Tren sürücüsü bir arkadaþým anlatmýþtý. Ýki türlüsü vardý. Kimi arkasýný dönerdi, kimide inatla sana bakardý.
Hangisindendin sen acaba?
Güvenmeye heves ettiðin o anlarda, hayallerin mi iflas etti ölesine? Bu kadar güzelken, hem de en genç yaþýnda? Kurtarýrlarmý sandýn, o son dakikada?
Dur!
Biri dur eli salladý, yavaþça hýzlý hýzlý.
Durduk.
Vardiyamýz bitmiþti, yýkarken ellerimi. Gözlerim sedyedeydi. Bizden sonraki gece iþçileri, kaldýrýrken, cansýz bedenini.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kutup Işığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.