sen bilmezsin

sen bilmezsin
kimseler bilmez
sen kalbime kýydýðýn zaman
günler döndü ayaza, aylar girdi sanrý burcuna…

gökdelendin o zamanlar gözümde
devrildin üzerime namertçe
beklenmedik her ne varsa hepsine dönüþtün
dönen dünyam durdu senin o sözlerinde…

küstüm çiçekleri bitti yüreðimde
adýný anýþla her dokunduðumda kapandýlar uzun uzun,
süzülen yaþlarým hazan yaðmurlarýndan þiddetli
sessizliðimi haklýlýðýna sayma
edebimden sustum vurmadým yüzüne…

sen bilmezsin
kimseler bilmez
seni öyle bilmeye baþladýðýmda
güven çekildi dar aðaçlarýna, kronik þüpheler beynimde

seni dað sanmýþtým ardýmda
oysa sen, toslayýp da geçemeyeceðim bir kaya
sen ruhsuz bir sarmaþýk gibi kuþattýn beni çepeçevre
yýllarca kahrettim kendime, kandýðým için sana

vakitsiz göç etti yüreðimden sevinç kuþlarý
hayallerim yenik düþtü geçen zamana
sýkýþtým kaldým labirentlerde ki fareler gibi
dört duvar arasýnda ki yalnýzlýðýma,
tutunduðum dallarý kýrdýn
kýrýlan benim diye umursamazlýða vursanda
ben aþký kendime tek yol bilmiþtim

sen bilmezsin,
kimseler bilmez
sen bana kýydýðýn zaman
boþver...saçmasapan bir zamandý,
sonsuza kadar git lüften...


( Dilek KARSLIOÐLU )

Sosyal Medyada Paylaşın: