Alazlandı şavkına doğu

G/özlerimiz aðlayan çocuklarý
görmediler boðulurken;
sokaklarýna
kan düþtükçe sustuk
Anne sesleriyle sallandý Doðu topraðý

turnalar;
acýlarla terk etti mezopotamya’yý
hür ufuklara kanatlandý
en sevgili þafaðýna
bir gurur kýrýlmasýna mahkûm oldu Doðu
yalýn unutuluþla çile çekti bahtýkaralar
sustuk! unutmuþtuk

sonra;
vurgun yediler bir anýnda mevsimin
rüzgâr nefret üfledi böðründen
toz bulutuna karýþtý kýnalý umutlar
gök sancaðýna deðdi kutlu çýðlýklarý
pustuk! umarsýzca

kafiyesi çocuk olan þiirlere büküldü
kelimelerin i mgesi þark çýbaný yýldýzlar
acýlara çaðladý gün ýþýðý
avuç açtý gaddar geceye: Amin dedi diller
duymadýk! Kýbleyi bilmedik

isyankar fýrtýnaya uyandý
el pençe duran gözler
surlarda yükseldi uyanan ruh
yalnýzlýða ses verdi Doðu
Fýrat’ýn koynuna savurup seslerini
izdüþüne hayat çizmeye baþladý çocuklar

artýk;
zelzelenin en büyüðünü yaþýyor
utancýndan mülkümüz
þimdiler de ayýldýk biz:
.......................................Kalbi kara adamlar








Sosyal Medyada Paylaşın: