Ölüme Giderken I (Ivan Ilyiç’in serzenişi)

_I_
Onca aldýðým canlar, karýncalar kusuruma bakmasýn.
Tavuðuma yem; solucanlar, üzülmedim sanmasin.
Ýyi insaným falan ama aþklarým yalanýma kanmasýn.
Çocuk, seslen meyhaneciye, bu hayatý borç sanmasýn.
Söyleyin, ben ölürsem kimse ardýmdan aðlamasin.
Bedenimle yeþerecek, otlar ve aðaçlar annem yanmasin.
Azrail’e selam edin, caným alýrken canýný sýkmasýn.
Tanrým, ayaklarým altýnda ezilen böcekler geliyor aklýma.
Seni anlýyorum, razýyým sonuma, yeter ki güllerim solmasýn.
Sen üzülme iþte, ölüme zar vermiþlerse, neden atmasin.
Düþeþ bana gelmiþsede kimse kusuruma bakmasýn...
_II_
Ýki ahmak bir araya gelip gerçeði dillendirmedi,
Ölüye yoksada diriye saygý diye, seslendirmedi.
Yaný baþlarýnda ölü, fani hayatý insana hissettirmedi.
Hýrsýn olduðu yerde zulüm, cesede ilham vermedi.
Ardýmdaki aþklar mý sizi üzdüde keyiflendirmedi?
Dostada bakýn ruhuma hala karakter giydirmedi.
Söyleyin kýskançlýk mý beni size sevdirmedi?
Gün gibi acýkmýþ yalanlar, umut var ya! Sezdirmedi.
Sýnav dünyasýnda sýnav varmýþ, kimseyi ilgilendirmedi.
Bir kuru caným çýktýda, ýzdýrabýmý oda dindirmedi.
Özür dilerim. Varlýðýmýn rahatsýzlýðýný ölüm de gidermedi.



Sosyal Medyada Paylaşın: