tek kişilik

yürüyorum kentine
sýrtýmda gölgeler
yürekte arbede
gözlerim düþüyor
gövdem yine harabe

düðümleniyor dilime tutsak sözcükler
fýrtýnalar ekiyorum kaldýrýmlara
yollar ayaklarýma çakýlýyor
düþe kalka sendeliyorum
dikleniyorum yarýnlara

direklere iliþtirilmiþ
arsýz sokak tabelalarýnda
rüzgarlar sekiyor
kýrýlmaya yüz tutmuþ gecede
bakýþlarým tekliyor

savruluyor toprak damlar
yapraklar çarpýyor köþe baþlarýna
bir ipte salýnýyor solmuþ renkler
ay iliþiyor bakýþlarýma

savruluyor yýrtýk naylonlar
halaya duruyor varoþ balkonlarý
bölünüyor uykular
iniliyor yoksul gecekondu camlarý

morlaþýyor ayaklarýmda vurgunlar
yokluðun içimde azýyor
iniyor göz kepenklerim
bakýþlarým sýzýyor

uzaklardan yanýp sönen ýþýklar
ateþböceði týlsýmýnda vuruyor geceyi
eðreti
paslý
cýlýz ve ürkek
tedirgin bir çalýnýn menzilinde
taþ kaldýrýmlar yalanýyor
uyur uyanýk
nemli
telaþlý ve titrek
sarsýlýyor asýrlýk çýnarlar
ha düþtü
düþecek

bu þehrin kancýk gecelerinde
olacak sandým bu sefer
yine olmadý
kör ol kader

baþým düþerken önüme
dün kopuyor günden
gün atýyor zifirisini
saatler devriliyor
gözlerimde o þehir
son defa yýkýlýyor

daðlar aðarýyor þimdi
karanlýklar çekiliyor inine
sen uyurken uyandýrýlýyor
bir ýþýk sürülüyor göðün mavzerine

uyanýyor çocuklar
aðlayýþlarýndan seziyorum
kirli beyaz sabahlarda
yinelenmelerden beziyorum

egsoz kokularý gelip yapýþýyor terime
bir rüzgar deðiyor tenime
takýlýyor gözlerim tanýdýk buluþmalara
soðuk bir güneþ çözülüyor etimde

iþte yine kör bir mýzrap
içimi biçti
sen düþtün aklýma
ensemden bir dað geçti

ve çocuklar
sýrtlarýnda acý
kursaklarýnda açlýk
kuralsýz boþalýyor karýnca damlarý
avuçlarýnda simitlik harçlýk
tek göz sýðýntýlardan
mahþeri pazarlara
vuruyorlar kendilerini oradan oraya
hepsi aç ve üryan
hepsi ilkokul çaðýnda

gün boðazlanmýþ
gün kör
gün kulaklarýný týkamýþ
gün nankör

ne umut bilenir uzaklardan
ne avuçlarýnda teselli
sen sen olmaktan çýkarsýn
ben se zaten belli


bakmayýn öyle
eskide kaldý sanmayýn bu söylence
hain bir yaradýr zaman
dillerinde hep ayný hece
gün yine ayný gün
gece ayný gece

yüzün pusmuþ
dilin sessiz
bir gün daha yürüyor sensiz
bir tekrara daha yenik düþülüyor
herkes birbirinden habersiz

yaþam ince bir çizgi
yaþam sýnýrda eþiktir
hasretler yýðýn yýðýn
yýkýmlar küme küme
acýlar tek kiþiliktir

hasan polat

Sosyal Medyada Paylaşın: