yürüyorum, hangi sevdaya,hasrete,vuslata bilmeden. bir yalnýzlýk bu, adý konmamýþ sevdalardan kopma, ölüm bu, sensiz gecelerden yokluðunun yerini tutan...
dilsiz bir hikayeden kopma gibi yüreðim, sessiz bir þiir. adýna ne dersen de, ama düþmesin yüreðinin yaðmurlarý gözlerinden. yazdýkça ölüyorum, ve öldükçe sen oluyorum...
toz pembe deðil benimkisi, zifiri karanlýklardan kopma, yalnýzlýða mahkum bir þehir þimdi yüreðim. ömrümden, hayatýmdan, yüreðimden eksiksin. çaresizlik bu ya, ben yine eksiðim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fadime Kökçü Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.