Rabb’ini bilen kiþi, cürme çobanlýk etmez
Her ana anlam yükler, boþa nefes tüketmez
Bilir ki, bir nimete, bir ömür þükür yetmez...
Benliðe pâye veren, hicap duyar, ar eder
Kâinâta bakan göz, aczini ikrâr eder.
Ýblis sormaz kimseye, günahýn markasýný
"Yeter ki kul giysin" der, melânet hýrkasýný
Gâfil, kabri görür de, düþünmez arkasýný...
Gizlemek istese de günâhý beþer aklý
"Kirâmen kâtibîn"e hiç bir þey kalmaz saklý.
Nâdim olmayan gönül, secde etse ne çýkar
Günah denen lekeyi bir tek gözyaþý yýkar
Ýhlâs ile çýk yola; riyâ ameli yýkar...
Takdîr bekleyen insan, beyhûde yanar, tüter
Güzel amel et, unut! Yaradan bilsin, yeter.
Geçmiyorsa bir fikir, Kur-an’ýn süzgecinden
Göz bakar, ibret almaz, devenin hörgücünden
Uçacak bir gün gençlik, senin de avucundan...
"Deli"ce akan "kan"lar damarlarda donuyor
Boþ kalan avuçlara, ""eyvâh", "keþke" konuyor!
Kin köpük kaynatsa da gönül saraylarýnda
Erir aþkýn odunda, zikrin YA HAYY´larýnda
Murâdý Kâbe olan, haz bulur saylarýnda
Buzdan örtü örtse de, üstüne karakýþlar
Maksûdu yâr olana engel olmaz yokuþlar!
Taþtýðýný sansan da ecrin amel kabýndan
Hesapsýzca harcama yetersiz sevabýndan
Hedef; imanla geçmek, ab-ý hayat bâbýndan
Baþýný döndürse de þan, þöhret ve alkýþlar
Ebedî hayat yolu, bil ki secdeyle baþlar!
Mecit AKTÜRK
07.01.2013 Berlin
***Seslendiren: Mustafa DOGAN***