Ayný yangýnýn çocuklarýydýk,
Ayný ekmeði farklý umutlarla yer,
Ayný suyu farklý hayâllerle içerdik,
Yine de bir devrin yaðmurunda
Beraberce ölesiye ýslandýk.
Biz,
Ayný yangýnýn çocuklarýydýk.
Belki hoþ bakýþlý ,güzel bir kýz,
Belki yaðýz bir delikanlýydýk.
Ama,aþk yasaktý aramýzda,
Biz davamýza aþýktýk.
Kimimize güneþ Ötüken’den,
Kimimize Bolivya Daðlarý’ndan doðardý,
Sisi hiç daðýlmayan gecelerin þafaðýnda,
Pusuda bekleyen acýnýn vurduðu bir anne,
Ýçine dökerek gözyaþýný,
Derin derin aðlardý.
"Gün olur asra bedel" rüyalarýmýz,
Partizanca ölmek gibi sevdalarýmýz vardý,
Korkuyu,
Çelik çomak oynadýðýmýz sokaklarda býraktýk.
Serseri kurþunlar gibi sýkýldýk ’saða,sola,’
Ýsyanýmýzý kulaklarý saðýr edercesine haykýrdýk.
O zamanlar deli akardý kanýmýz,fark edemedik ama,
Biz,
Ayný sevda türküsünün çocuklarýydýk.
Koltuk altlarýnda vazgeçilmez kitaplarýmýz,
Tutkuyla,sarmaþ dolaþ yatardýk.
Zaten bir parça,Hikmet’iyle Nazým,
Bir parça da “Çile”li Necip Fazýl’dýk…
Ayný olmasa da beklediðimiz þafaklar,
Hepimiz memleket sevdasýyla yandýk.
Ve,
Bir kuþaða týrnaklarýmýzla kazýdýk adýmýzý,
Biz,
Ayný yangýnýn çocuklarýydýk…