Gecenin koyu örtüsünde
saklanmýþ ne kadar acý varsa benliðimde
sobelenmiþ gibi beliriveriyor birden
ve yorgun gözlerim uykuya doymuþçasýna açýlýyor
acýyan yanlarýmýn sýzýsý vücudumu kuþatsa da
hayalini tavana yansýtan yüreðim su serpiyor yangýnýma
Yýldýz gözlerin ne çok aydýnlatýyor karanlýðýmý
ve diyorum ki usulca
bu kadar sahipken ruhuma
uzaklarda durman reva mý bana...
Yarým kalan þiirleri soruyorsun ya bana
tamam olmayan bir aþký nasýl yazayým ki sana
boðazýma takýlýyor kelimeler
kalem düþüyor elimden bir anda
ve boynunu büküyor boþ kalan satýrlar
onlarda benim gibi sensiz kalýyor
aslýnda geceleri hiç sevmiyorum
sensizliðin yanýnda bir de sessizlik olunca
içimdeki feryatlar yankýlanýyor odamda
çaresiz dinliyorum
ve aðlýyorum boþ kalan sol yanýma
neredesin uðruna gecelerimi gündüz ettiðim
neredesin nerede...
Göz ucundan pencereme yansýyan yýldýzlarý seyrediyorum
ve tel tel yüzüme vuran ýþýklarda düþlüyorum seni
yeniden
hiç bitmeyecek mi bu düþler
gerçek olan dualarým olmayacak mý
acýmý duyan olmayacak mý
olmuyor iþte
sorularla cebelleþiyorum yine
uykuyu haram ediyorum gözlerime
ve yorgana sarýlýyorum sen diye
yokluðun öyle zor ki
neredesin be sevdiðim
nerede...
Sen uyu sevdiðim
ben seni gözleri kapalý uzaklardan da seyrederim
her gece senden habersiz býrakýyorum,
yanaðýna dudaklarýmýn izini
iyi uykular ruhumun hanýmefendisi...
Rasim Yýlmaz
7 Ocak 2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.