gel, gör.
ki,
demem asla
dardayým bu gece lâkin
masalýmý dinlemeden ölmemeliydin…
gözlerim denizdi benim hep
tuzundan yanardý yanaklarým
ve dahi avuçlarým
baþýmdan geçenleri anlatýrdým
kirpiklerimin arasýndan sýzan ýrmaða
yýldýz çöllerine aðardým
sen yokken
sadaðýmda þahmarandý zaman
þehir kulaðýma fýsýldardý
en güzel
en açýk-seçik aþk þarkýlarýný
þarap olurdu dudaklarým en kýrmýzýsýndan
yorgun ve asi
bir an/delip geçiyor sanýrdým
þair yüreðimden
sýrra kadem basardý sevdalar
derinden ve ince bir sýzý
bir gül rayihasý sarardý gökkuþaðýný
kýrýlýrdý asuman
yedi iklim, dört bucak, kafdaðý
ruhum ruhsuzlarýn kuþatmasý altýndaydý
can çekiþirdim
sen yokken
nasýl döner bilmezdim
ýþýðýna dargýn bir pervane
nasýl çekerdi bilmezdim
aþkýn bâkir cezbesi
ölümlerin ötesine
yýldýzýný yitirmiþ bir kadýndý
nazarýmda
aþk
suya kanar, ateþe tapardý
tav edip çürümüþ bir hayale
yeniden doðururdu beni
sen yokken
oysa
ben yalnýz aðlarken kadýn olurdum
sorgusuz sualsiz
müebbet hüzünlere gebe
ve bir de
üçüncü tekil þahýs gibi
gece çökünce üstüme…
/mai/
/songülsezgindoðan/