BUZ KESTi GÜNCESi

En sonunda dikenli bir salýncak

en sonunda yalnýzlýðýmla baþbaþa

alýþkanlýðým yalnýzlýk

orda durup bakan

bir siluettir acý veren

daðýlan mutluðun ardýndan

ve sensizliktir komþum

arkadaþým çalan radyodaki hüzün

ve güzün deðiþmeyen yüzü,

gelip yapýþmýþtýr kaderime.

aklýmda yolsuz bir düþ gibi

senin varlýðýnýn içerisi

aklýmda kýrýk ve kandan

ve kanayan durmadan.

ve hasrettir görüp göstereceði

bir mektupa yazýlmýþ ucu yanýk

sana olan aþk ihtiyacým

öykümün ansýz kaderdaþý

ürperir kemikleri vucudun

ölüm diþlerimin arasýnda çürüten iltihap

zamanda kayboluyorum

üstünkörü üstünü örtüp kaçýyorum suçluca

ölüm dindirine dek sýrlarýmý ...

benim yüreðimden boþalan düþlerim

aðzý kesilmiþ gülümsememde kaybolan düþlerim

aksadý gün

kalýplaþtýðýmýz þekilde güldüm

onayladým kafeste

kendi iç örgülerimde yitiþ

belkemiksiz güvence içinde

þüpheyle kývranan ayna..

gözbebeklerimde eski bir korku

bir kaygý gecesi ,

ve sonunda sýrasý gelir

o müthiþ sesizlikte

bilmezken artýk ne yapacaðýný

koyu mavi gecelerde boðulurken

ve kýsmi felçlerim depreþir

depremin anavatýnýnda

ve doðuþtan öksüz bir bebektir

þu kocamýþ bedenim

bir poþet dolusu yanýlgý ...

camýn yüzündeki perdeler

çömez bir rüyadýr asýl

...







Sosyal Medyada Paylaşın: