Adem Çıplak

Evet anlatayim þu baþlangýç hikayemizi,
Mahþeri coþkuyla ’bela’ deyip, söz verdigimizi…

Bak bu film yeni; Adem, elmayý baþtan yiyor!
Doyunca karný, ohh çekip dünya varmýþ diyor.
Ve Tanrý. . Bu sefer ona bakýp imayla gülüyor,
-dünya ya, dünya var!- Adem dünyaya iniyor.

Nemrut akýllý iblis bak nasýlda oyunlar kurdu,
Cennette, cennet vaadi. Elmada ise kýl kurdu!

Off adem, tanrýnýn cennetinde iblise kandý,
Yaratandan nidâ mi? O, elmanin sihrine inandi
-iblise bok atmak kolay tabi, insan aldandý-
Öyle ya, ilkimiz tamahkar ve mayamýz yalandý,
Gel, gör ki, günah, Kabilin mirasýna kalandý.

Ah Kabil, kötü Kabil, gitti aþkla kavruldu,
Züleyha’nýn misafirleri de Yusuf’la savruldu.

Ýste bu konu; þirkin adý, namustan sonra,
Ýnsancýðýn hükmünde din, kafayý yorma…

Ne hikayeler anlattiracak ’iblis’ bak, ilerde!
Aþýk deli, maþuk kahpe olacak dillerde!
Kýyamda ’rahman ve rahim’ intikam, gözlerde!
Bir hata iki can; öldürün, buz gibi sözlerle…
Ýftira fýtratýna kaymýþ, tanrý sanki kalplerde!
Bir ateþli düþ; kendine bahþedilen ýzdýrap,
Uyandý mý ye’sle bahseder, onun ýrzý sevap!
Kondurabilir mi? Kendine, tanrý görürmü serap?

Bakýn, bakýn divaneye bakýn, utanmadan,
Namaz, ona mý farz? isterse kýlar yýkanmadan…

Bunca cemaati Ýslamýn tüm günahý Kabil’de,
Aklý hükmü kesmiþ, acýlarý dindirmeye kâbilde…

Ýlahi kelimetullah için kaldýrýn yiðitler, indirin.
Ýlahi kelimetullahý duymamýþlarý da biçtirin.
Ýlahi kelimetullah için gavurun kanýný da için,
Ýlahi kelimetullah soruyor, bu topraklar niçin?
Ýlahi kelimetullahi ona býrakýn, siz gerisini biçin,
Ýlahi kelimetullah galip geldi, bakireleri seçin.
Ýlahi kelimetullah aþkina ulul emre and için!
Ulul emr tanýklýk etti, bu iki cihanda sizin için.

-Piçin aðzýndan tanrý adýna bunlar çýktý…-

Durumda böyle olunca, bir kez oturup düþündü.
Zaten çivisi çýkmýþtý, tanrý bu sýnavý takmasa…
Cennette, cehennem diyen Ademi, yakmasa!
Tanrý zaten affederde, aptallýðýný baþýna kakmasa.
Zalimin isnadý hikayeler hiç olur mu akmasa?

Az sözün özü, güzellik güzele lanet olmuþ!
Allah adýna can almak, elbet vuku bulmuþ.
Özür, erdemlerin en büyüðü, gözleri dolmuþ.
Piþmanmiþ, þiþmanmýþ, saçlarýný yolmuþ.
Lâkin koparýlan çiçekler çoktan solmuþ.
Vesselam zalim ahirete de yol bulmuþ!

Nitekim Adem baba, sonunda elmayi yemiþ.
Susunca sözleri, ahh edip aff diye gevelemiþ.
Ve savaþ olmasa barýþ kelimesini de þair,
Nasýl kullanýp, kutlu zaferlere tac edermiþ?



Sosyal Medyada Paylaşın: