ÇOCUKÇA DÜŞLER
Küçükken dünyaya göz ucuyla bakardým.
Ýnsanlarýn ölümsüz olduðunu düþünür,
Bütün sevdiklerimizin bir ömür yanýmýzda kalacaðýna inanýrdým.
Bazen gözlerim takýlýrdý cami avlusundaki insan topluluðuna.
Büyük bir taþ üzerine konulan sandýðýn ne olduðunu merak ederdim.
Sonra o sandýðýn içindekini…
Acaba bu insanlar neden toplanmýþlar diye,
Kendi kendime mýrýldanýr, çocukça düþler içerisinde kaybolurdum.
***
Sonradan öðrendim, adýna ölüm diyorlarmýþ.
O sandýða da tabut,
Altýndaki taþ ise musallaymýþ.
Peki ya insanlar,
Onlar ise ebediyete uðurladýklarý kiþiye,
Son görevlerini yerine getirmek için toplanýrlarmýþ.
***
Yýllar geçtikçe kafamda büyüyen bir soru olmuþtu ölüm.
Hala kavrayamamýþtým insan bedeninin toprakla buluþmasýný.
Kefen denilen bez parçasýnýn cansýz bedenlere giydirilmesini.
Bir türlü aklým almýyordu,
Neden cebi olmayan bu giysiyi giydiklerini.
***
Artýk büyümüþtüm ve gözlerim açýlmýþtý.
Kafamý týrmalayan sorular yavaþ yavaþ þekilleniyordu.
Kefenin cebi yok dediklerinde þaþkýn bakýþlarým vardý.
Þimdi ise gözlerim dolu baþým eðiliyordu.
Zengin, fakir, genç, yaþlý dinlemiyordu ölüm,
Ve kimin eceli geldiyse o toprak oluyordu.
***
Bazen çocukluk yýllarýma geri dönme arzusu sarýyor benliðimi,
Kulaklarýmý dünyaya týkamak,
Gözlerimi ise karanlýkla buluþturmak istiyorum.
Yaþanan acýlarý, yýkýmlarý ve nicesini tatmamak,
Hayatý gönül penceresinden seyretmek istiyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.