ELİF

Güneþim sönmüþ be üstad
Bizim gibilerine yok anlaþýlan vuslat.
Çiçeðimiz kurumuþ be üstad
Topraklarýmýz mý, acaba çok kurak?
Hayatýmýz kül oldu be üstad,
Tekrar hayat bulur mu bu kalp?
Görebilir miyim tekrardan?
Görebilir miyim hayýrsýzý,
Hayatýmýn hýrsýzýný?
Ben neden görmek istiyorum Üstad?
Yoksa ben miyim hýrsýz?
Ya da ben sevdim ya,
Sevmek bedava
Bedel ödemek aðýr ya ondan mý?

Biz vuslatý camilerde býraktýk be üstad
Topraklarýmýza su veren yok.
Bir baþka hayatta atar o kalp be
Uzaktan, rüyalarýnda ancak
Rüyalarýný da çalar o hýrsýz
Sen cihaný alsan da onun bedelini,
Hayranlýðýný, sevdanýn borcunu,
Ödeyemezsin be üstad.

Anýlarýnýn sýzý býrakan dikenli yollarýnda yürürsün de
Gene de kýrýlamazsýn o hasret kokulu yare,
Kalbin pare pare de olsa kýrýlamazssýn iþte.
O sana merhem olmasa da
Bir yara daha açsa da hücrelerinde
Kýrýlamazsýn be üstad.

Gözyaþlarýmda boðuluyorum be üstad!
Her gün öldüm diyorum da diriliyorum.
Seherde baþlýyorum hicranla güne.

(E)llerde ne vardý da gitti be üstad?
(L)eyla’nýn Mecnun’unu bile geçti bendeki bu aþk
(Ý)lleti-i hayat bu üç harfli zaat
(F)eragat ettirmiyor düðümlüyor bak.

Hicran kokuyor sözlerin be üstad.

Sen git kendini bu YARdan at.
Ama ölsen de unutmazsýn...

Ölsem unutmam seni...
Ölsem unutmam seni...
Sosyal Medyada Paylaşın: