Bir çocuðun minicik parmaklarýyla dokunurdum sana Kulaklarýmda buðulu bir ses, bir hüzün týnýsý Rüzgarýn uðultusuyla eþlik ederdik, varamadan menzile...
Karanlýk, biçilesi bir renk deðilmiþ gönül libasýma Son tâkatimde, elim kapýnýn tokmaðýnda Yüreðimi kanatmýþ yýllarýn prangalarý Iþýl ýþýl o gözlerinden kovma n’olur!…
Düþe kalka dizlerimi kanatarak geldiðim yollardan, Neresi gurbet..? Sýla neresi..? Bilmezliðe çýktý yine yolum Bundan gayri bir âhým kalsýn istiyorum , uzayan yollarýma…
Zamanýn açtýðý yaralara devâ olur mu kalemim? Hani zaman en iyi ilaçtý! Sýrtýmda yüklü yýllarýn vebâli bildiðin kir ve pas! Sana dokunmaya mecâlim yok...
Artýk karanlýk ve aydýnlýklarý devþiremiyorum Mavi, o günlerden hatýra kaldý hatýrlasana Son duraðýndayým þimdi hayatýn Iþýl ýþýl o gözlerinden kovma n’olur!… Vefasýzým, beni affet ey sevgili...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülden Demirkoparan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.