İstanbul Seni (8)

Binme
Dalýma, Dalýma
kaldýramam ben Kulum!
"Kendin ettin, kendin bul!"
da deme Kara Zurna,
yükleme Yükü bana.
Kambur
yaþlý bir Ýstanbul’um.

Dikme Bre
Gökdelenleri 7 Tepeme,
sýkma Boðazýmý sýra-sýra Asma Köprülerinle,
çek Ellerini, Nefes almýyorum
Yolsuz,
yurgun bir Ýstanbul’um,

Açma,
Hotel, Plazza, Meyhane, Kahvehane, Pastahane, Kerh...
Kendim açým,
aldanmýþ Kursaklarý nasýl doyururum?
Ne sapla baðrýma Kama gibi Köprü Ayaklarý,
nede döþe Deniz dibime Marmaray!
Fay’ým kýrýk, içim Yarýkktýr benim vay!
Çatlak Zelzeleli bir Platoda otururum,
kýrgýn,
eski bir Ýstanbulum.

Burda
Özgür Umut kýrýlsada bir An,
sokulmak istensede oraya Hançer gibi, bir Dükkan,
kesilsede Dal-Budak, yeþil Yaprak, Özgür Aðaç,
setlensede Polisimin koruduðu(?)
Kurtuluþ, Hüriyet, Baðýmsýzlýk Yolum,
yani
Taksim, Ýstiklal Caddesindeki Sonum!
Þimdi ben
Gezi Parký’nda,
Atatürk Anýtýnda
yeni bir Ýstanbul’um.


Sosyal Medyada Paylaşın: