kuruyan yaprak misali dökülünce insan
uçuðunu yayan kendisi oluyor
ne kadar uslu da dursa
kar kiri temizlemiyor
kibritin ucunda yatýyor ölü küller
fosfor aþaðý halkýn kulak zarlarý
geliyorlar -ölüyorum,
diyerek düþtü her biri günlerin
belki de bir cam bardak lazým
dayayýp tenine aþkýn
ve nâzým, kim bilir daha neler mýrýldanýyordu
kükürt asil bir katil
ruh deliðine batýrýlmýþ antenleri kýrýyor
foseptik çukurunda kýllarý
ruj öpüþlerine gece
kurdu dökülünceye kadar sefil insan
biraz kemik, kan
yaralý askerlerin hikâyelerine ortaðýz
ödeþiyoruz geçmiþle
çað çapýna göre döþüyor parkesini
atkýlar yað yýðýný
yýrtýlan göðün ay sevgisi
köpüklü akþamlardan kalma bir yabancýya
atlarýn çatlayan damarlarýný anlatýyor
sürtünmekten dolayý hepsi
sürtündükçe yanýyoruz
..