gövdesine kýraðý çalmýþ
bin yýllýk bir aðaçtýr memleketim
bahara durmuþ kavraklarý
bundandýr aldanýrlar
bilmezler ardak olduðunu...
oysa temmuz ortasýnda hazandýr
gazel gazel dökülür
kan ile sulanmýþ topraklara
görmezler
gözlerinden döker acý sularýný
silmezler
içten içe aðlar anadolum diye
duymazlar
bir kuyuya baðýrýn beni
baðýrýn ki
benim hapsolduðum gibi karanlýðýnýza
sesiniz de hapsolsun o karanlýklarda
þimdi ýþýklarý söndürün
nasýlsa hepiniz kör karanlýklardasýnýz
ben ömrümde en çok çocuklarý sevdim
ki yangýn karasýydý çoðunun elleri
oysa þimdi korkuyorum karanlýklardan
biz onlarý doðurup
beyaz kundaklara beledik
ak sütümüzle demledik minicik yüreklerini
ki ömürleri de beyza olsun
sular gibi durulsun diye
aðýzlarý süt kokarken daha
ak kefenlere sarmak için yapmadýk bunlarý
her biri beyaz bir gonca gülüydü
beyaz bir güverciniydi
umuda gönenmiþ
ay ýþýðý yurdumun
þimdi o bebelerin hepsi
ya karanlýk adamlar oldular
ya da kara topraðý buldular vakitsiz
artýk
esmerdi topraðýmdaki adamlarýn renkleri
oysa bizim kitabýmýzda
adamlýðýn rengi þeffaflýktan geçerdi
izbe bir sokak kadar sessizim
anasýnýn memesinden erken kesilen
bir kedi yavrusuyum
ve yurdum kadar kimsesizim
ben ömrümde en çok çocuklara yandým
korkuyorum eyy
açýn þu ýþýklarý!..
www.youtube.com/watch?v=MJfkY6dWc7E
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.