Islaktý ömrümün örtündüðü yalnýzlýk
Gözü yaþlý bir çocuk
Yere atýlmýþ bir paspas
Tokmaðý kýrýk bir kapý
Ya da rüzgar alan bir konak misali
Kapý ardýndan adým atamayan
Uzak,
Çok uzakta unutuldu mutluluðun tadý
Sis olmuþ hayalin sokaðýn köþe baþýnda
Giden de görünmez gelen de dumanýndan vedalarýn
Sen yalnýzlýðý öyle güzel kucaklamýþsýn
Yakýþmýþ yakana takýndýðýn baþýboþ eda..
Ve rüzgarlarýn burnumda býraktýðý kokun
Þimdi daha çok sýzlatýyor tenimi
Tuz basmak nafile üstü kapalý yaralarýma
Deri altýnda acým, kör kütük bir sancý
Yokluyorum uykumda gözlerinin içini
Var mý ihtimal dönmene demlenen sabahlarda
Bu yalnýz kalýþlarýmýn bilmem kaçýncý akþamý
Her oda karanlýk güneþlere küskün
Çiçeklerin yatalak, topraðýna teslim
Ki ben þimdilerde kendime bakamýyorum
Gidiþinden bu yana nefeslerim öksüz
Heveslerim kýrýk,
Umutlarým güçsüz..
Gelsen..
Birlikte saysak yine
Ömrümüzün her gün
Tükenen dünlerini..