Bir lokma kalmýþ gücümü zorlarken yarýnlara
Yara bere dolu dudaklarým titriyor
Ben gökyüzüne azad ederken umutlarýmý
Sen gökyüzümden indiriyorsun yýldýzlarý..
Ýçimde kavruluyor derin bir acý, yanýk
Gamzelerime dolan hüzünler kanýyor
Kandýrýyor aklýmý içimde büyüyenler
Boðuluyor gözlerimde sevmelerimin çýðlýklarý..
Dokunma !
Geçmeyecek kadar büyüdü sevdalarým
Seni de gelemeyecek kadar ötelerde býraktým
Bu yüzden dokunma harflerine gecelerimin
Notalarýný susturma veda türkülerinin de
Býrak inlesinler bir akþamýn sukünetinde..
Biliyorum
Her acý ardýndan ‘bu sondu’ diye avunuyorum
Büyüyünce de geçmiyor annemin dediði gibi
Hiç gelmiyor mesela uzaklara gidenler
Dönmüyor uzun raylar üstündeki vagonlar
Dün gibi
Bugün gibi
Hep yalnýz geçiriyor ömrüm ‘sevmek’ eylemini..
Yarýn da ayný cümleleri kuracak dudaklarým
Son olduðuna inanacak yine umutlarým
Ki bu da son olmayacak
Biliyorum,
Yarýn da acýyacak avuçlarým
Soðuk kalacak
Dün gibi
Bugün gibi..