. . . BENİ !..

Sevdirdin kendini,sen ey nazlý yar,
Terk edip bir mahsun kul ettin beni.
Altýndan paraydým yirmidört ayar,
Sattýrdýn ucuza pul ettin beni.

Niye düþtün bu garibin kastýna?
Rezil ettin düþmanýna-dostuna,
Halý oldum yollarýnýn üstüne,
Batýrdýn çamura çul ettin beni.

Edana,cilvene,nazýna kandým,
Toy idim,ne desen hemen inandým,
Ben aþký bilmezdim,çok fena yandým,
Yaktýn hasretinle kül ettin beni.

Bir çiçektin açmaz oldun yazlarda,
Emsalin yok rastladýðým kýzlarda,
Aþýklar elinde,dertli sazlarda,
Aðlayýp-inleyen tel ettin beni.

Hasretim var kirpiðinde-kaþýnda,
Aðu yedim ekmeðinde-aþýnda,
Fýrtýna misali daðlar baþýnda,
Hiç dinmek bilmeyen yel ettin beni.

Kurtulmaya harcadým çok çabayý,
Meðer fena yakmýþým ben abayý,
Küstürdüm akraba,ana-babayý,
En yakýn dostlara el ettin beni.

ÝRFANÝ’yim,boyum aþtý bacayý,
Uykusuz geçirdim nice geceyi,
Diyemezken iki sözcük,heceyi,
Aþkýnla bir ’ehl -i dil’ ettin beni.

(Artvin. -mayýs 2003)

Ýrfan Gökdemir







Sosyal Medyada Paylaşın: