İstanbul 7

Hýr/çýndý rüzðar altýn boynuzda adacýklarda
S/alladýkça cýlýz sevgi dallarýmý karadeniz
Yar/alarým düþtü yaprak yaprak gül/hanemden
Ezan vakti umut diye tutunanlara

Retinama batan þemsiyendi senden habersizce
Ve a/kanýndým yaþ yerine avuçlarýna damlayan
Ýstanbul sen ki umursamadýn bile

Isl/aktý sok/aklarýn bu gün yine istanbul
G/özlerim kaldýrýmlarýna aktý haliç yerine
Ellerine damla/yasým vardý yarin
Ký/yamadým sana yedi tepeden bakarken

Ve þimdi ayný yerdeyim seninle býraktýðýncada
Düþünen adammýyým ki ellerime güvercinler konan
Yok bu senin eserin olmalý

Sokaklarýný bekleyeniyim þimdi þehri istanbul’un
Fery/adým kaç/ýþýyor günü birlik y/ellere
Ve ben sana el bile sallayamadan
Boð/uluyorum kendi kusmuðumda kýzýlcýk misali

Suskunsa yüreðim kabullenmek degil asilliðinden olsa gerek
Her ne kadar kabuksuysa yaram iyileþti sanma
Sana yasým bitti desede dilim sakýn inanma

Ne sen unuttun ilk sýzýsýný kýz kulesinin aþkça
Nede seni silebildim periþan yüreðimden ebediyyen
Is/sýzýlarým var sana bana bize dair yedi tependen
Ki yalnýzlýklarýmla körebe oynar kuytuda sokaklar

Ve nedense hep ben sobelenirim sýzarken sýzýyla
Hayat sen de okyanus olsa mai atlasýn girdabýnda kaybolsam
G/özlerin aksa avuçlarýma yeniden ben d/olsam mai’ce Istanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: