Sessizliðin izdüþümünde baþladý gece. Lal olmuþken dilim birer birer Ýçime aktý hep sözlerim. Kapana kýstýrýlmýþtý gibiydi mutluluk Ve Ne varsa Boðazýmda Düðüm düðüm Yokluðunu yaþamaktaydým Hasretine hasret kaldýðým
Görmezken gözlerim, Hissetmeyi bilmezken Soðuk ellerim; Dokunduðum sýcak ya da soðuk Ve isimlendiremediðim özlemlerim. Nöbette iken Bu beden Ya acýlarý çeken ruhumda Neydi gizlenen…
Kilitlenmiþ yalnýzlýðý dile gelmeyen Telaffuzu mümkün olmayan Çoktan kaybettiðim; Hepsine kocaman bir elveda. Manasýz dünlerin bir dinleyen olsa
Hani Nerede Gönlüme kazýnan Birer birer çýkýp çýkýp gelse O buz gibi mezarýndan hani? En kötüsü de bu ya iþte Yaþayaný yaþarken gömmek Kimliksiz bedenleriyle. Bitmedi gitti þu hasret, Zaman çoktan hükmünü yitirse de…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülüm Çamlısoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.