MEN BİLİREM

MEN BÝLÝREM
Bilmez, dir mene gelin,
Heç bir þey bile bilmez.
Men bilirem her þeyi.
Lakin gelin, bildiðimi bile bilmez.
Bilse de bilmezden gelir.
Her hal meni beðenmez.
Men bilirem daðlarý!
Men bilirem daþlarý!
Men bilirem aðaçlarý, kuþlarý,
Bilmediðim kaypaklýk, bir de döneklik.
Bilirem men ne varsa dünyada.
O inanmaz bana.
“Say,” dir gelin,
“Sayasýn hele bunak!
Say da görek.”
“Bir,” derem men,
“Sonra,” dir gelin.
“Bir,” derem yine men.
“Sonra,” dir gelin,
“Bir,” derem gene ben,
“Yanlýþ,” dir gelin!
“Saymayý bile beceremedin.
Bunadýn gayrý sen,”

Bunamadým men!
Bayrak bir deðil mi ha gelin?
Vatan bir deðil mi?
Muhammet bir,
Kitap bir,
Dünya bir deðil mi?
Ben bilirem saymasýný ha gelin
Sen bilemezsen.

“Oku,” dir hele,
Okuram men.
“Elif,” diyerem beðenmez
“Lam,” diyerem anlamaz
“Mim,” diyerem dinlemez.
Anlayacaðýn…
Beðenmez oðlu beðenmez.
Menim köz düþer üreðime
Menim ellerim titrer.
Menim üreðim durur.
Menim gelin,
Her sefer, yaþlýlýðýmý yüzüme vurur.




“Ölse” der, bilirem.
“Ölse de kurtulsak,
Kuþluk vakti geberse...
Sabah vakti köklesek...”

“Ölsem men,” derim.
Torunum var çok severim.
Ol sebepten beceremem ölmeyi,
Ölümüm mutlu edecekse seni ha gelin
Men bir gün daha yaþamam, ölürem
Ölürem, emme…
Recep sorduðunda ne diyersen?
“Dedem nerde?” Dediðinde
Nerede dersen?
Oðlana yetemez gücüm.
Onun iþi, baþýndan aþkýn.
Allah için,
Benim oðul biraz þaþkýn.
O ne derse.
Ona inanir,
Beni heç dinlemir,
Bilirem o da býkmýþtýr menden,
Lakin üç aylýðým tatlý gelir.
Geçende konuþurken duydum
“Maaþ” dedi.
“Kira,” dedi.
“Ekmek, dedi, “aþ” dedi.
“Recep,” dedi,
“Babamdýr da,
Özümdür,
Ýki gözümdür,” diyemedi.
Ýþte o on ölesim tuttu
Ýþte o an geberesim,
Oðlum, yýllar var elimi öpmeyi
Oðlum yýllar var, baba deyip sarýlmayý boynuma,
Ýþte bu çok gidir aðrýma
Hem yanlýþ biliyor gelin,
Men bilirem sevmeyi.
Çorak topraðý vatan bellemeyi...
Güz geldi mi hasadý.
Baharda aðaç dikmeyi
Ve katlanmayý geline…

O dir, men susarýn.
O dir, men, garalar kusarým.
O dir, men gizliden aðlarým.
Aðaçlarý severem en çok.
En çok, aðaç dikmeye yeter gücüm.
Men, tarlanýn bir yanýna çukur açarýn.

O baþlar konuþmaya.
“Meyvesini mi yiyeceksin ha deli!
Bu yaþtan sonra aðaç dikmek neyine?
Sen ki, bir ayaðý çukurdasýn.
Sen ki, koskoca dünyada bir baþýnasýn.
Aðaç dikersen he mi?
Çapa edersen!
Bel vurursan;
Lakin belini tutamazsan.
Altýna yaparsan.”

Hiç biri umrum olmaz
Lakin aðrýma gider,
Torunun önünde iki paralýk olmak.
Susaram o yüzden.
Susaram,
Son kalmýþ üç diþimi sýkaram.
Gelin anlamaz beni,
Gelin bilmez.
Nasýl yandýðýmý yangýnlarda,
Nasýl mahcup olduðumu,
Nasýl kýrýldýðýmý,
O, yanayým diye…
Kýymýk atar, tezek atar içime.
Oysa men,
Zemheride yanaram.
Men, geceler boyu kapamam gözümü.
Sabah olana kadar aðlaram.
Sabah olar,
Bir bardak çay,
Bir dilim ekmektir kahvaltýda payým
Utanýram, ikinci dilimi isteyemem men.
Dilim tutulur
Dilim baðlanýr.
Menim gelin çatar kaþlarýný
Yüreðim daralýr.

Oðulun iþi vardýr.
Vakitse;dardýr.
Onun da yüreðinde balasý vardýr.
Ekmek lazýmdýr, aþ lazýmdýr
Ve oðlana gardaþ lazýmdýr.
Ol sebepten erken çýkar evden.
Ol sebepten,
Ýki büklüm döner, gecenin bir vakti evine.
Sormaz hatýrýmý.
Hatýrýmý sormak gelmez hatýrýna,
Oðlunu okþar bir,
Bir de sokulur karýsýnýn yataðýna,

Mene ar düþer, mene utanma.
Bilmez gelin,
Utanmayý bildiðimi.
Bilmez gelin,
Arsýzlýktan ar ettiðimi.
Üç yüz atmýþ cemre olsun diyerem men.
Üç yüz atmýþ cemre olsun.
Ve düþsün bedenime.
Ellerim titremesin, diyerem.
Yüreðim incinmesin.
Bacaklarým durmasýn.
Ve susmasýn dilim.
Gelin bilmez, men bilirem.
Üç cemre vardýr.
Havaya, suya, torpaga düþe.

Ve menim yüreðimde tek sevda vardýr.
Torunum.
Torunum;
Torunum, yürek vurgunum.
Bir o sever meni,
Bir o kýnamaz.
Bir o, ölsün diye gözüme bakmaz.
Öyle bir bakar ki yüreðime
Yüreðim dirilir.
Öyle bir bakar ki;
Gençleþirem men.
“Dede,” der,
“Özüm.” der,
“Ata babam” der.
O konuþur.
Benim, durasýca yüreðim titrer.

Menim torunum o.
Menim al yangýným o.
Menim kýþým.
Menim baharým.
Menim yazgým o,
Dedim demi?
Daðlarý severem dedim.
Daþlarý severem dedim.
Aðaçlarý, kuþlarý severem.
Lakin onu, her þeyden baþka severem.
Geçenlerde vurdu gelin;
“Dedesi yapýlý!” dedi.
“Kara yerde kalasý,”
“Deme,” dedim geline.
“Deme böyle.”
“Sus,” dedi. Gelin
“Sus,” dedi. “Bunak!”
Susmadým men.
Deðil miydi;
Torunuma vurmuþtu.
Deðil miydi beni benle boðmuþtu.
Susmadým men, söylendim.
Küfrettim aðýz dolusu.
Yumruk ettim, kapanmayan ellerimi.
Gelin sustu.
Bakmadý bir daha yüzüme.
Bakmadým bir daha yüzüne.
Þeytan gibi görinirdi gözüme.
O günden sonra bir daha söylenmedim.
Kaç zaman, kaç gece, kaç gün geçti aradan
Saymadým, bilemedim…
Ölüm çaldýðýnda kapýmý,
Hiç ikiletmedim.
Selamý verdi mahallenin Hocasý.
Bana, aylardýr selam vermeyenler toplandýlar namazýmda
Saf tuttular, cenazemin ardýnda
Saf tuttu oðlum, gelenlerle beraber
Hemi de en ön sýrada
Hemi de en çok o aðladý.
Onla birlik, menim gelin de aðladý
Menim gelin, utanmadý, karalar da baðladý,
“Merhumu nasýl bilirsiniz ?” diye sordu,
Mahallenin hocasý
“Helal eder misiniz hakkýnýzý ?”
Çalmadý bu ihtiyar,
Bir gün olsun kapýnýzý.
Ve siz unuttunuz, evlatlýðýnýzý.
Evlatlar unutsa da evlatlýðýný
Babalar unutmaz, babalýðýný.
Siz unutanlardan oldunuz
Unutulacaksýnýz günü geldiðinde
Çocuk safa bile durmayacak belki
Babasý öldüðünde
Kalanlar, kalacaklar, gelecekler, bilesiz
Hoca, neler söyledi
Duymadým, dinlemedim.
Vakit, saat dolmuþtu,
Yapacak bir þeyim kalmamýþtý menim.
Kýyamadým oðlana kýyamadým ya,
Men gelimine,
Hakkýmý helal etmedim.
Hakkýmý helal etmedim.

Sosyal Medyada Paylaşın: