Unutulmuþ öykünün iki kazazedesi
Bir varmýþ bir yokmuþla kalbur içinden geçti
Bir düþün adresinde hüzünler azadesi;
Ç/aldýðý bakýþlarda küsüp, vedayý seçti
Askýda kalmýþ ömrün hasretiyle elele
Aklýn cevrine uyan taraftan irkildiler
Gurur meselesinde vermeyerek velvele
Beraber olduklarý sayfalarý sildiler
Kâr etmedi kulaða hiç bir sevda þarkýsý
Ölümüne sevmeler suskun þehre gömüldü
Ve, hazan mevsiminde sevenlerin takýsý
Gözbebeðin üstüne atýlmýþ nemli küldü
Aðladý toprak ana, aðladý onla çimen
Kaskatý olmuþ tenin merhemi olmak zordu
Feleðin çemberinden elekleyerek hemen
Muradsýz yüreklerin içinde solmak zordu
Boþ kalan kerevetin boþta kalan ayaðý
Kayýplara tutunup titredi zangýr zangýr
Reva bahanesiyle sola tutunan saðý;
Yorgun düþtü yýllara, zamansa oldu saðýr.
Nezahat YILDIZ KAYA